เมื่อหลายเดือนก่อน งานประกวดพระที่ลพบุรี ผมไปเดินที่แผงพระจรหยิบจับส่องไปเรื่อยๆ ร้านโน้นร้านนี้ ตามประสาเซียนพระปกติเจอพรรคพวกเพื่อนฝูงเก่าๆ ทักทายกันแบบสนุกสนานและเจอเซียนพระรุ่นใหม่มากมายผมไม่รู้จักเลย และหลายคนก็ไม่รู้จักผมแต่อาจเคยได้ยินชื่อผม (อุ๊ กรุงสยาม ไม่ใช่ อ๊อด มนต์ดำ)
คนเล่นพระรุ่นเก่าส่วนใหญ่จะรู้จักผมดีแต่รุ่นใหม่ไม่รู้จักตัวแต่รู้จักชื่อ เพราะเคยลงหนังสือพิมพ์ทุกฉบับและทีวีทุกช่องสื่อโซเชี่ยลทุกรูปแบบ (เซียน อ. ) นานหลายเดือนยังไม่มีเซียนพระคนไหนทำลายสถิตินี้ได้
วงการพระมีเสน่ห์ ผมเดินส่องพระไปเรื่อยๆอย่างมีความสุขเก๊แท้ส่องหมด กะว่าได้ฟลุคซักองค์ เพราะไม่ได้เดินดูพระตามแผงจรนานแล้ว สมัยเล่นพระแรกๆหกโมงเช้าถึงแล้วตลาดนัดพระเครื่องสวนจตุจักรงานประกวดนี่ขาดไม่ได้ผมเดินมาถึงแผงพระที่มีพระสมเด็จเยอะมากกองอยู่เต็มมีเด็กอายุไม่มากไม่น่าเกิน20นั่งขายอยู่ ผมหยิบพระมาส่องหลายองค์ จนกระทั่งมาสะดุดตาอยู่องค์หนึ่ง
ผมถามว่า “น้องเท่าไหร่องค์นี้ “น้องตอบว่า “ องค์ละ100ครับลุง”ผมงี้หูผึ่งเลย นึกในใจ “กูแก่ขนาดนี้แล้วหรือ” ไม่เกี่ยวกับราคาพระสมเด็จ100บาทผมหยิบพระส่องกลับไปกลับมาแบบพินิจพิจารณาอย่างละเอียด
#นึกในใจ ไม่แพงราคาถูกเกินคาดคิด โอกาสมาถึงแล้ว หัวใจผมเต้นแรงเลือดสูบฉีดแล่นปรี๊ดขึ้นสมอง
ผมหยิบเงินรีบจ่ายน้องไปไม่ต่อเลย สามร้อยบาท แล้วรีบเก็บพระใส่กระเป๋าเสื้อ แบบเสือตะปบเหยื่อ แผงพระข้างๆ หันมายกมือไหว้ผม
“ สวัสดีครับพี่อุ๊ ”ผมใจหายวูบ ดันมีคนเห็นอีกจนได้อุตส่าห์รีบเก็บพระใส่กระเป๋าและไม่ต่อราคาน้องเขา
ผมยกมือรับไหว้ แล้วรีบเดินไปทักทายเล็กน้อยแล้วเดินไปแผงอื่นต่อทำไม่รู้ไม่ชี้จากนั้นผมรีบออกจากงานกลับมาสำนักที่อยุธยามีความสุขมากพระที่ซื้อมาความจริงมันเก๊ ดูง่ายสบายตาแต่เงินร้อยบาท ซื้อความสุขได้ นึกถึงตอนส่องพระสมเด็จเด็กคนขายมันคงลุ้นน่าดู ว่าจะโดนไหม แผงพระข้างๆที่รู้จักผม คงนึกในใจว่า พี่อุ๊ เซียนพระระดับมือโปร เสร็จแล้ว ซื้อไปได้เก๊ดูง่ายคงตากลับแล้ว ส่วนตัวผมก็ได้เดินส่องพระคุ้ยกองนู้น กองนี้ไปเรื่อยๆ หวังฟลุ๊ค ซื้อร้อยขายล้าน เหมือนที่คนจำนวนมากหวังไว้เวลามาเดินดูพระตามแผงจร ความสุขที่ผมสัมผัสได้ 100บาท ก็มันส์ได้วันนี้หยิบพระองค์นี้มาถ่ายรูปให้ดูเขียนบอกเล่าผมก็มีความสุข100บาท ทำให้ผมมีความสุขตอนนี้สงสัยว่า ผมเป็นโรคจิต หรือเปล่า
โดย… อุ๊ กรุงสยาม